May 5, 2015 | Hennie van Deventer se Blog
Lana en Victor op die verhoog.
Middag uit Melkbos
‘n Buiging is vanpas na ‘n boet-en-sus-sangpaar van die Kaap (van wie ek, terloops, skandelik onbewus was) vir die gereelde Suid-Afrikaanse geurtjie by die aandkonserte in die MSC Opera se stylvolle Teatro Del’ Operateater.
Die twee mooi mense is Lana English en Victor Siljeur.
Lana is ‘n ster van die musiekblyspel “Phantom of the Opera” in die rol van “Christine”. Die forse tenoor Victor het vinnig opgang gemaak nadat hy sy gereedskap as werktuigkundige weggepak en saam met sy suster die verhoog betree het. Die twee sing gewilde araias uit operas, operette en blyspele: die mooi musiek van komponiste soos Puccini, Verdi en Andrew Lloyd Webber, en sangers soos Sarah Brightman, Josh Groban, Boccelli en Pavarotti. Hulle doen dit met sigbare lewensvreugde.
Vir Victor ‘n ekstra buiging: oor die AFRIKAANSE geurtjie waarvoor hy een aand verantwoordelik was. Hy het vertel hoe hy as “Kaapse klonkie” (sy woord, nie myne nie) Gé Korsten se sang bewonder het. Toe trek hy los met sy held se groot treffer, “Liefling”. Die gehoor – oorheersend Suid-Afrikaans – was gaande. Net vir sy “Nessun Dorma” was daar groter applous.
Ja, van die skip se amper 2 000 passasiers was nie minder nie as 820 Suid-Afrikaners (die meeste waarskynlik in murg en been Afrikaans). Die Duitsers was in die tweede plek met ‘n beskeie 364 en die Britte in die derde plek met 238. Maar soos so algemeen oral die geval is, het Afrikaans op die skip aan die agterspeen gedrink.
Vir die Duitse passasiers was ‘n tolk aan boord – ‘n mooi, welsprekende fraulein. Smiddae is ou treffer-rolprente, in Duits oorgeklank, in die Caruso Lounge aan handjiesvol Duitsers vertoon. Afrikaans is op die dekke, in die eetsaal en in die kuierplekke gehoor. Van die skip se kant af is – as ek my ‘n stukkie goed bedoelde kritiek mag veroorloof – egter te min erkenning gegee.
Nog ‘n stukkie Afrikaans uit ‘n onverwagte oord het darem gekom van ‘n Skot wat nou in Suid-Afrika woon, Danny Fisher. Hy is bekend as “the man with 100 voices” en is ‘n entoesiastiese nabootser van groot name in die sangwêreld. Sy nabootsing van Elvis Pressley was na my oordeel maar so-so. Toe sing hy David Kramer se Blokkies Joubert soos Elvis dit sou gedoen het. Lekkerder het ek op die hele vaart nie gelag nie.
‘n Duur Burger.
Moet die MSC Opera tog krediet gee dat Afrikaanse koerante onder dié was wat daagliks digitaal gelewer is. Kon Die Burger lees – al het dit, in randwaarde, amper R40 per uitgawe gekos.
En by die gala-afskeid die laaste aand is op ‘n besonderse wyse gegroet. Terwyl Victor “Time to say goodbye” sing, het die span energieke dansers omgedraai met hul rûe na die gehoor. Op elke rug was ‘n letter vasgespeld: T-O-T-S-I-E-N-S.
Dit was ons eerste tot siens van die Opera ná ‘n gedenkwaardige vaart wat ek by enigiemand sou aanbeveel. Die tweede was toe ons in Venesië se hawe van die skip stap, omdraai en wuif. Die derde was ‘n verrassing. Terwyl ons skemeraand op die Piazza St. Marco ronddwaal, bemerk ek skielik die bekende wit skip agter die gondels verbyvaar oop see toe. Die MSC Opera was met ‘n nuwe vrag passasiers op pad na Istanboel.
Laaste sien op die Canal Grande.
Daardie laaste sien op die Canal Grande was dalk inderdaad die laaste sien. Die Opera is op pad na die skeepswerf in Genoa. Word middeldeur gesaag om ‘n nuwe deel met ekstra kajuite en sitkamers by te voeg vir gebruik in die Middellandse See. Kom, soos die koppe nou werk, nie weer Suid-Afrika toe nie.
‘n “Nuwe” Sinphonia – ook op daardie manier groter gemaak – is op pad terug na Suid-Afrikaanse water vir die 2015/2016 seisien. Ons kajuit is op hom bespreek vir ‘n vaart na Walvisbaai.
Tot siens vir eers, en dankie aan almal wat die vaart op my blogs en op Facebook so geduldig meegemaak het.
(hvd)
Apr 30, 2015 | Hennie van Deventer se Blog
More uit Melkbos
Kom van ons omswerwinge tuis met ‘n enkele sertifikaat in my koffer: Een wat onder handtekening van die MSC Opera se kaptein, Paolo Russo, plegtig sertifiseer dat die uwe die titel “Brave Seaman” met vlieënde vaandels (?) verwerf het.
Die toets vir dapperheid was om op 4 April 2015 in die geselskap van Koning Neptunus die ewenaar iewers tussen die eiland St. Helena en die stad Lanzarote op die Kanariese eiland Arrecife oor te steek. Vir my beteken sulke inligting niks, maar ter wille van meer tegniese lesers meld ek graag dit was op breedtegraad OO*00 – lengtegraad 12*37 W; met die sterretjie as substituut vir die gradesimbool wat ek nie op die sleutelbord vind nie.
Eintlik meen ek dat drie vergulde sertifikate ‘n beter weerspieëling van die reis sou wees. Dit is ‘n ander storie waarby ek sal kom. Moet egter eers vertel van die Koning Neptunus-gedoente.
By ervare ewenaar-oorstekers is voorspooksels verneem dat die okkasie nie vir sissies is nie. Bespiegelings was onder meer dat beddens omgedop sou word. Die uitnodiging op die skip se daaglikse program van Saterdag 4 April het onervare kruisvaarders des te meer stof tot nadenke (seker ‘n swak beeld op die oop see!) gebied. Ons is skriftelik gewaarsku: Wees tog maar versigtig met jou kamera rondom die swembad. Dit kan nat word.
Sy koninklike hoogheid Neptunus se partytjie was die Saterdagoggend vir 11:15 op dek 11 geskeduleer. Diegene wat begerig was om aan die parade deel te neem, moes hulle reeds om 10:15 by die Byblos-disko op dek 12 aanmeld. Die uwe het ná versigtige oorweging op grond van sy rype ouderdom en gevolglike skete van die skelet teen deelname besluit, maar tog by die Byblos gaan inloer.
Wat waargeneem is, is medepassasiers wat geesdriftig met lyfverf betakel en met lang en ronde ballonne potsierlik opgestop is om so belaglik as moontlik te lyk vir die seremonie wat sou volg. Om 11:15 toe Neptunus en sy geselskap opdaag en die parade begin, het ek vir my en my Canon ‘n strategiese plekkie op dek 12 losgewoel. Ek sou die “partytjie” liefs van bo af as waarnemer betrag ten einde my kamera teen die watergevaar te beskerm.
Wel, wat daarna gebeur het, is ‘n lang, stuitige storie. In kort moes al die deelnemende passasiers hulle op die swembad se rand inwurm, nadat hulle eers die koning se seun, ‘n lewendige seekat, moes soen en vonkelwyn uit ‘n reuse-sopkom met ‘n opskeplepel op hul koppe omgekeer is. Langs die swembad is meel op hulle uitgegiet. Toe kakao. Toe tamaties. Toe room.
Is u nou tevrede, is die kwaaie Neptunus met sy wit wattebaard telkens hoopvol gevra. Dan kom die bulderende antwoord: Nee! Eers ná die mildelike aanwending van room is hy oortuig dat die aspirante inderdaad die status van “Brave Seaman” verdien. Maar ‘n morsige spulletjie gewees. Die volgende “prosedure”, wat rou eier sou wees, is darem so vrygepring.
Kaptein Russo, in sy onberispelike wit uniform, het sy arms verheug in die lug gewerp asof sy skip van die een of ander onnoembare ellende gered is.
Die volgende oomblik het die opdrag gekom: Water toe. Besmeerd en beslierd het die spulletjie gehoorsaam. Daar is halsoorkop die water in geplas, gespring en geduik. Eerlank was die silwerskoon water pikswart besoedel. Agterna moes die pompe hard werk om die vuil water te vervang.
Uiteindelik is Neptunus vort en is uitbundig op harde musiek om die swembad gedans. Die induksie was verby.
Het skielik teruggedink aan 1957 op die Tukkiekampus met die ontheffing as ienks van Kollegetehuis. Aan die modderbad en die pil van o.m. skoenwaks en duiwelsdrek. Deesdae is sulke dinge mos taboe omdat dit ‘n aantasting van menswaardigheid sou wees. Op die Opera se dek 11 het niemand hom op 4 April oor menswaardigheid bekommer nie. Hierdie “ontgroening” was eenvoudig vet pret.
Apr 28, 2015 | Hennie van Deventer se Blog
Berge en blomme
Middag uit Melkbos
Oor lente in die Suid-Tirool moet ‘n mens liewer ‘n lied of ‘n huppelende vers skryf as ‘n gewone blog. As lente iewers op aarde verrukliker, intenser, feesteliker en aansteekliker as hier aanbreek, sou ek daardie plek graag wou sien.
Miskien is dit die skerp kontras wat die besoeker die eerste tref: rondom jou bloeisels, heldergroen nuwe blaartjies en ‘n bont blommesee – bedding op bedding gesiggies, papawers, affodille, renonkels en tulpe – ‘n entjie verder die groen hange van die Italiaanse Alpe, gespikkel met huisies, en hul gedugte pieke nog spierwit geverf met spatsels sneeu. Die prentjie is alkant toe so asemrowend jy tol behoorlik in die rondte met jou kamera. Jou vinger klik, klik oortyd.
Voor die Aurorahotel in die sierlike vakansiedorp Meran/Merano aan die voete van die Alpe strek ‘n promenade, die Passerpromenade, wat doer in die verte in ‘n muur van groen wegraak. Op elkeen van die vele wandelpaadjie lewe dit van stappers – oues met kieries, jong egpare met kinders in stootwaentjies, honde-liefhebbers met hul troeteldiere aan leibande. Fietsryers laat die speke sing.
Die Passerrivier kabbel deur die dorp. Die straatkafees staan ingeryg op sy walle. Kelners moet spring met die kraffies verfrissende wyn uit die streek of vatbier. Verleidelike roomys verkoop soos soetkoek. Op die grasterrasse staan die piekniekmandjies met hul deksels in die lug. Op die rivierklippe baljaar die jongklomp
Wandeling in Tirool.
Almal skep van die talmende laatmiddag-sonskyn. Hulle drink die lentelug en die blommegeure gretig in. In die bome bokant hulle besing die voëls in allerlei reënboogkleure die aanbreek van die mooiste seisoen welluidend en geluksalig. Dis lente, liewe lente ….
Andreas van Wyk, oud-Matrierektor, het die Südtirol (of Alto Adago, soos die Italianers die streek noem) by die Van Deventers aanbeveel – een van die mooiste dele ter wêreld na sy oordeel. Ons sal hom altyd dankbaar bly. Tokkie twyfel nie dat dit ‘n moet vir elke toeris behoort te wees nie.
Dié stukkie Oostenryk van ouds het ná die Eerste Wêreldoorlog in die Italianers se hande geval, wat dit sedert daardie tyd danksy Mussolini en Hitler behou het, al is dit grotendeels Duitssprekend en deesdae outonoom. Dit het, in die woorde van Andreas, die voordeel van Germaanse orde en netheid, gemeng met Latynse lewensvreugde.
Dit was ook ons ervaring. Wat ‘n voortreflike plek met sy onvergeetlike natuurskoon, pragtuine en indrukwekkende, moderne kruiebaddens.
.
Appelboorde in volle blom.
Die botaniese tuin van die Trauttmansdorfkasteel is skouspelagtig. ‘n Mens vergaap jou aan die kleurryke terrasse wat in die vorm van ‘n amfiteater ‘n reusemeer omvou. Flora uit elke hoek van die aardbol word aangetref; uit Suid-Afrika onder meer “hottentotfeige” en “pig lilys” – ook turksvye, joekas en spekbome.
Die Terme Merano bied 13 swembaddens onder dak en 12 buite, asook ‘n verskeidenheid borrel- en stoombaddens. Jy voel soos ‘n miljoenêr as jy in weldadige water van 37 grade deur die glasmure van die manjifieke struktuur die Alpewêreld in sy ryke verskeidenheid lê en bewonder.
‘n Bonus is ‘n spesiale ode aan die lente met ‘n buitengewone jaarlikse kunsfees in April, met kreatiewe kunswerke van oraloor, gespikkel deur die stad se tuine en pleine.
Groen berghange,wit piek by skone Dorf Tirol
In die omgewing van Merano is skilderagtige plekke soos Dorf Tirol met die reusekasteel waar Tirool sy naam vandaan kry. Wandelpaaie neem jou verby uitgestrekte wingerde met die eerste groen blaartjies, appelboorde in die blom en die groenste groen valleie vol tradisionele Tiroolse huisies.
Maak, terwyl jy daar is, eenvoudig tyd en vat die bus na Kreuz Tirol, doer hoog in die Alpe. Bêre ‘n kraffie of twee van die huiswyn in die bergrestaurant. Voel klein tussen die massiewe pieke en wees dankbaar oor die vreugdes van menswees. (hvd)
Apr 24, 2015 | Hennie van Deventer se Blog
Middag uit Melkbos
Babanango is ‘n piepklein dorpie in die noorde van Kwazulu-Natal, in dieselfde geweste as Vryheid, Melmoth en Dundee, en nie ver nie van Dingaan se kraal waar Piet Retief en sy manne wreed vermoor is. Die uwe is ‘n baba van Babanango. Is op 3 Januarie 1941 daar gebore.
Ongelukkig had die klein Van Deventertjie ‘n kroep borsie. Op die tenger ouderdom van drie moes Seun en Baby van Deventer op doktersadvies hul plasie in die groen heuwels van Noord-Natal groet en om hul seuntjie se onthalwe na Kimberley verhuis.
Vir 71 jaar het ek geen ander baba van Babanango geken nie. Drie weke gelede het ek uiteindelik een ontmoet. Haar naam is Annette Muller. Sy woon in Irene, Pretoria, en is getroud met adv. Gerrit Muller SC. Ek kon van my stoel afval toe die Babanango-verbintenis by ontbyt in die deftige Caravellerestaurant op die MSC Opera se vaart na Venesië so gesels-gesels oor die roereier en roosterbrood aan die lig kom.
Annette (heelwat jonger as die uwe, soos die foto verklap) was ‘n nooi Combrinck van Babanango. Haar pa, Lukas, was ‘n polisieman. Sy het op die dorpie skoolgegaan totdat sy in standerd ses na Vryheid is, koshuis toe.
Ons begin familie uitlê. Ja, blyk dit, Annette weet van die Van Deventers van Rondspring. Dit is nou my tannie Hettie (vrou van oom Isak) en my enigste Van Deventerneef, Hendrik, met wie ek ‘n halfeeu al geen kontak het nie. Tannie Hettie was volgens oorlewering ‘n gedugte boervrou wat o.m. vir die tydskrif Die Huisvrou bydraes gelewer het. Sy het net vir Lukas op Rondspring geduld, geen ander polisieman nie, onthou Annette.
Die Combrincks se familieplaas is steeds by Babanango. Dit is ook waar Ruan vandaan kom, die jong man wat deesdae sulke uithaler-rugby vir die Leeus speel. Hy is die seun van Annette se broer.
Sal na dese met nuwe oë na Ruan Combrinck kyk as hy doellyn toe pyl – noem dit iets soos ‘n voorvaderlike trots op ons gemeenskaplike plek van herkoms.
(Wat beteken die naam Babanango? Die populêre verklaring is dat ‘n Zoeloeseuntjie in die mis in die berge verdwaal het. Toe ‘n ouer broer op hom afkom, het hy uitgeroep: “Baba, nango” – “Vader, daar is hy!”) (hvd)
Jan 30, 2015 | Hennie van Deventer se Blog
Die inlasstuk wag kant en klaar.
Die Sinfonia word in twee gesaag.
Die sweisers kan maar kom!
Middag uit Melkbos
‘n Ingenieurs-mirakel. Die massiewe werk wat op die oomblik in Parlermo, Italië, aan die gewilde vakansieskip die MSC Sinfonia verrig word, is niks minder nie. Die asem van hierdie skeepsentoesias en bewonderaar van die Sinfonia (uitspraak Sin-fo-nié-a) is weggeslaan.
Die ou Sinfonia was groot. Was in 2009 met sy 1 500 passasiers en 720 bemanningslede die grootste passasierskip wat in daardie stadium nog ‘n Suid-Afrikaanse hawe aangedoen het. (Queen Mary 2 en ander reuse het later gekom). MSC het egter besluit hy moet nog groter.
Toe saag Italiaanse skeepsingenieurs die ou skip, al 11 verdiepings, eenvoudig middeldeur en las ‘n splinternuwe stuk in. Die nuwe stuk is 24 meter lank en huisves 193 nuwe kajuite, sitkamers, speelplekke en wat nog. Dit het kant en klaar lê en wag As’t ware oornag is alles vasgesweis en geseël. Die Sinfonia in sy nuwe gedaante was seevaardig
Die herboude Sinfonia se “nooiensvaart” is op 25 Maart na Genoa en daarvandaan na Ajaccio, Barcelona and Marseilles. Die skip kom op 19 November in Suid-Afrika aan vir die 2015-16-seisoen. Dit vervang die Opera as “Suid-Afrika se skip”.
‘n “Renaissance”, noem MSC die reuse-opgradering van sy voorste passasierskepe teen ‘n koele E300 miljoen. ‘n “Renaissance” is dit voorwaar. Die Sinfonia is nie net langer en groter nie, maar ook ‘n deurgaans weelderiger drywende hotel as die een waarop tienduisende Suid-Afrikaners al om ons kuste gevaar het. Ook die Van Deventers van Melkbosstrand.
Met al die Sinfonia se glansende marmer, gloeiende okkerneuthout en spieëls genoeg vir die troonkamer van ‘n praalvors se paleis het ons kennis gemaak op sy se heel eerste Suid-Afrikaanse vaart van 10 tot 13 November 2009 van Kaapstad na Durban. Ons en ons tweeling-kleinkinders, Jacob en Thomas Claassens.
Ons vier was ook op die laaste vaart van die oue in SA waters op 14 en 15 Maart 2014 – ‘n sogenaamde vaart “na nêrens” rondom Tokkie se verjaardag. Hierdie keer was die hele Claassensgesin saam, ook pa Brent, ma Marisa en kleinboet Christopher.
Oupa Hennie is gek na vaar. Dit was ‘n heerlikheid om op die stylvolle Sinfonia elke hoekie te verken – restaurante soos die klassieke Il Galeone, Il Covo en informele La Terrazza op die agterstewe met die verkwikkende seesproei in jou neus; om elke aand die fyn can-can-danseressies met hul swierige pluime en passies in Teatro San Carlo te waardeer, en om bedags die ry verloklike swembaddens en borrelbaddens asook die rye en rye diepseeblou dekstoele, uitgepak in foutlose simmetrie, op dek 11 te geniet.
Sal dit iemand verras dat die uwe sommer dadelik weer plek bespreek het? Ja, Johan van Wyk was nie verkeerd nie: As jy eers gestaan, lê, proe het, raak jy meer erg. Die VanD’s klim op 25 April 2016 in Kaapstad op die nuwe Sinfonia vir ‘n vaart na Walvisbaai. Ons kajuit is nommer 8196. Wie vaar saam?
Maar eers gaan ons op MSC Opera oor twee maande Europa toe. Ons vertrek op 28 Maart. Die droomroete sluit in St. Helena; die sonnige Lanzarote op die Kanariese Eilande; die prentjiemooi Spaanse stad Cadiz; die kleurryke Valletta, hoofstad van Malta; die Griekse eiland Corfu met sy pastelkleurige huise en oulike systraatjies; Dubrovik, idilliese Mediterreense juweel, en uiteindelik romantiese Venesie met sy kanale, brue en gondels, manjifieke kunswerke en unieke argitektuur.
In Palermo wag die ingenieurs egter al op die Opera. Hy is volgende op die MSC se lys van vernuwing. ‘n Span kundiges is al lank kliphard aan’t werk aan planne om die Opera, nes die Sinfonia, op ‘n verbeeldingryke skaal te verbreek en verbou. Op Melkbos wag ek in spanning op die resultaat.
Klink ek dalk te veel soos n verkoopman as ek oor skepe en skeepsdinge so opgewonde raak? Dan haas ek my om lesers te verseker dat ek geen sent afslag gekry het om te help “bemark” nie – net vier blikkies Coke vir ons en ons kleinkinders, Jacob en Thomas, op ‘n warm, windlose middag op dek 11 het oupa R150 armer gemaak.
En dit was in 2009. Wonder hoeveel ek nou vir my Coke (en dalk ‘n ietsie sterkers) gaan opdok. Maar ek doen dit met ‘n lekker hart. Oumense moet hulleself ook ‘n bietjie bederf. (hvd)
