Jan 9, 2020 | Hennie van Deventer se Blog, Vars Blog
Drie generasies in Tarlehoet se swembad.
So ‘n stormagtige verwelkoming het ons in twee dekades nie in die Laeveld beleef nie: die donker hemel wat as’ t ware soos ‘n stuk lap oopskeur en die water in emmers laat neerstort.
Dit gebeur toe ons Sondag van OR Tambo af per bus in Nelspruit opdaag. Johan moet ons daar kom haal met die Honda. Min weet ons watter stryd hy voer om die taak te kom verrig. Hy ontdek iets aan die Honda waarvan ek nog nooit in my 79 jaar gehoor het nie. Weens ‘n fout in die bedrading – skynbaar – stroom die warm lug oral in sodra jy die ligte aanskakel. Ja, Gevolg? Die ruite wasem terstond toe. Gelukkig kry Johan ‘n handdoek in die kar, maar maklik was dit nie: om met die een hand die kar in die pad en die ander die voorruit darem effens deursigtig te hou.
Hoe lank die storm aangehou het, weet ek nie. Nelspruit se strate was omtrent riviere. Ek was in die gietende reën skoon verdwaal – het in ’n stadium geglo ons is op pad terug Witbank toe! In, elk geval, ek en Tokkie het plekke geruil. Sy is tot beheer van die handdoek gepromoveer –‘n deksels uitdagende taak. By Tarlehoet het ‘n ongeduldige Migael gewag. Hy soek Oupa en Ouma dadelik – maar dadelik in die swembad! Die aand het die ribbetjie op die kole gesis. Geen teken van reën nie.
Die tipiese Laevelde donderstorm volg op ‘n taamlik onstuimige ontwrigting van die Van Deventers (juniors) se Kersmaal op Tarlehoet se stoep. Johan, Mariza, Migael en Kenny (M se onderwyser/versorger) was onthuts toe ‘n meneer met onheilspellende geel strepe skielik uit die stoep se grasdak plons terwyl hulle vir middagete aansit. ‘n Takslang (ook bekend as voelslang) – ‘n dodelike slang waarvoor geen teengif nog ontdek is nie, was my langafstand-identifikasie.
Slang se kind het later tussen die houte in die braaiplek verdwyn. Toe Sabiepark se slangvangers sy avontuurtjie kom kortknip, ontdek hulle ‘n maat. Twee slange aan ‘n Kerstafel. Laat ‘n mens nogal ril. Nie elke dag se ding nie. Nog ‘n ongenooide besoeker was ‘n veldlikkewaan op die motorafdak.
Vir wat dit werd is, was my identifikasie heel uit die kol. “Oom Hennie, dis ‘n skadelose westelike geelpenssandslang,“ het Lorinda Steenkamp van hoër op in Wildevy laat weet. Sy is ‘n kenner. Ekskuus oor my ‘ligte mistykie’
Pluspunte so op die Kersdag was die span VanD se eerste sien van die park se nuwe swartwitpense. Op hyl lysie is o.m ook ‘n luiperd in die wildtuin, olifante, buffels en seekoeie by die piekniekplek, wildebeeste, bloukuifloeries by Tarlehoet en nagapies. Minder aangenaam was dit om ‘n wildebesie met ‘n gebreekte been raak te loop. Hy moes uitgesit word, soos een met ‘n gebreekte nek ‘n paar dae tevore. Waarskynlik hiëna se werk. Laasgenoemde is egter net gehoor. Nooit gesien nie
Ek en Tokkie soek die swartwitpense – nuwe statussimbool van Sabiepark – nog vergeefs. Wat ons aangenaam verras het. is die vordering met rasseskrede van ons troetel-appelblaarboompie agter die huis. Hy het maar lank gesukkel. Ook die aartappelbos wat die uwe in ‘n stadium as dood gesertifiseer het, is is groen getooi. Om nie te praat van al die rosyntjiebosse wat langs die swembad opgeskiet het nie.
Ons hoor aaneen die Piet-my-vrou. Die bosveldsvisvanger is vreemd stil. Saans is die paddas bra luidrugtig. Die hiena bly roep maar kruip weg.
‘n Onafgehandelde taak wat soos ‘n aflosstokkie van die een span VanD aan die ander span VanD aangegee is, is die dophou van die kragstelsel se kodeliggies wat die stand van die batterye verraai. Dié openbaar sedert opgradering om ‘n elektriese yskas (groot aanwins!) te kan aanskaf, nogal ‘n wispelturigheid. Die vrees is gedurig aanwesig dat die spulletjie ‘n Eskom op ons kan trek. Sal later rapporteer of ons die kwale – soos die Honda se lugversorger s’n – kon uitsorteer.
En die swembadjie? Natuurlik ‘n fees in die Laeveldse somerhitte. Oupa en Ouma het hulle heel gewillig deur Migael laat opkommandeer om saam die water te kom geniet. Net dankbaar hy is hier weg sonder ‘n paar tande minus. Soos hy vreesloos van die een muurtjie na die ander spring, het Oupa elke keer laat ys vir ‘n smesj.
Oor Ouma se beroemde “renostermelk” het ek al vantevore met lof hier geskryf. In die drankkabinet is met komplimnte van die VanD’s nou ‘n professionele weergawe: ‘n Royal Rhino African- roomlikeur. Kom nogal in ‘n houer op ‘n haar soos ‘n renosterhoring. Ons brand om te proe. Vanaand is dalk die aand!
Aug 23, 2017 | Hennie van Deventer se Blog, Vars Blog
![1-P1490942[1]](https://hennievandeventer.co.za/dev/wp-content/uploads/2017/08/1-P14909421-300x225.jpg)
Mense wat Sabiepark se piekniekplek ken, sal seker nie verbaas wees nie dat daardie seer geliefde stukkie grond aan die Sabierivier in my oë die heerlikste werkplek in die land is.
Die man wat daar die septer swaai, Organ Ongeni, se dagtaak kan insluit ‘n leeuvangs vlak voor sy oë, ‘n trop olifante wat met ‘n gedruis die water inplons of honderde buffels wat die riete skielik swart spikkel. Soms kom soek ‘n luiperd sonnetjie of maak dorstige renosters ‘n draai.
Met ‘n kamera wat hy present gekry het, het Organ al ‘n indrukwekkende fotoportefeulje opgebou. Hy het hom in die neem van natuurfoto’s begin verdiep, en verras vriend en vyand met die voortreflike foto’s wat hy so tussen sy ander werksaamhede deur by die piekniekplek neem. Sabiepark se eienaars kan nie genoeg van sy spogfoto’s op hul Sabiepark-webblad kry nie.
As kind het hy een oog in ‘n spelery met maats verloor. So met die een oog, is hy egter vinnig om elke teken van lewe waar te neem, op ‘n goeie fotohoek te besluit en met ‘n ferm hand te fokus. Daardie ferm hand bied hy vriendelik aan as jou eie hand met die skielike aanblik van ‘n luiperd of ‘n leeu te veel bewe om ‘n goeie foto te neem!
Organ Ongeni.
Gister verras Organ my met twee pragtige foto’s op sy kamera: ek en gade Tokkie wat op ‘n gunstelingbankie sit en kyk hoe ‘n stewige teeltrop olifante in en langs die Sabierivier paradeer.
In amper 20 jaar het die Van Deventers kosbare Sabieparkfoto’s versamel. Hierdie is egter een van die kosbaarste. Die twee oues op die bankie wat die grootvoete dophou, is treffend simbolies van die oneindige plesier wat die plek ons gee. Die foto – amper se ek ikoniese foto – gaan beslis ‘n ereplek teen die muur van ons woonkamer by Wildevy 154 vind. Dankie hiervoor, Organ – ek skuld jou, my vriend.
Maar so spesiaal soos die foto vir ons is, is dit nie die enigste rede vir verskuldigde dank aan die piekniekplek se nederige, wellewende en altyd hulpvaardige baas van die plaas nie. Skoondogter, Mariza, het al daaroor geskryf, maar ek wil dit ook graag hier te boek stel dat Organ so goed is vir ons outistiese kleinseun, Migael (10), met sy sware vrag mediese probleme.
Die kombinasie van die rustige Sabieirivier (plus groot grasperk asook gedugte bome) en die meelewende Organ, self die vader van twee, het klaarblyklik ‘’n kalmerende invloed op die hiper-aktiewe seun. Hy sal doodgelukkig ure om saam met Organ blare ophark en ander takies verrig, terwyl sy pa, Johan, vir hom eiervrug braai. Vleis is een van die vele kosse wat, helaas, nie vir ou Migael beskore is nie.
In hul omstandighede is Sabiepark vir die gesin uit George ‘n ware toevlug as hulle in die somervakansie ‘n week of twee ‘n wegbreekkans kry. Gereelde uitstappies piekniekplek toe is hoog op Migael se voorkeurlys.
“Oorgan is ‘n nederige man met ‘n sagte hart. Migael sien altyd uit om hom te sien. Hy maak altyd tyd vir Migael al is hy daarop gesteld om hard te werk om die piekniekplek so netjies en aantreklik as moontlik te hou,” het Mariza op ‘n vorige Outismedag aan Die Laevelder vertel.
Organ se buitengewone noemnaam kom van sy moeder se liefde vir musiek. Dalk is dit die rede dat hy foto’s neem wat soms ‘n Mozart-kwaliteit het – en dis ‘n pluimpie wat ek werklik bedoel.
Jan 16, 2016 | Hennie van Deventer se Blog
Swembadkirpatse onder ‘n groot sambreel
Het ‘n Beeldvoorblad skrams raakgelees met die nuus dat die kwik op 31 – dalk 41 – plekke rekordhoogtes bereik het op Donderdag 7 Januarie. Kan persoonlik getuig van ‘n 32ste – of 42ste –plek: my seer geliefde Sabiepark. Hier is – hou vas julle sonhoede! – ‘n skroeiende 47 grade aangeteken.
In die Sabierivier het ‘n uitgemergelde renoster vir hom ‘n koel waterbed ingerig. Hy het ure oopgespalk daar vertoef. By die huis het swermpies withelm-laksmanne hygend elke skadukolletjie opgesoek. In Tarlehoet se swembadjie is – in die skadu van ‘n groot sambreel – heeldag lank geplas. Die Van Deventers het tougestaan vir daardie voorreg.
Jammer dat ‘n verslag oor die somervakansie van 2015/2016 deur El Nino se buitensporighede oorheers moet word. Dit was ook t.o.v. ander statistieke uniek – soos die 20 dae in die geselskap van die Van Deventer-gesinnetjie van George. Langer was ons vyf nog nie saam onder een dak nie. ‘n Ware leer-mekaar-ken van die eerste water.
Almal wat Johan en Mariza ken, weet hulle is voorslae as dit by kosmaak kom. Op die spyskaart was skaapboud met Turkse speserye, ‘n skenkelpot so uit Jamie Olivier se kombuis, pizzas uit die Weber, Boet en Jan van Witrvivier se geurige wors op die kole, mochanchos en wat nog. Ek wil na dese ‘n skaal nie sien nie!
Migael, met sy sware vrag mediese probleme, het sy partikuliere kosbehoeftes. Geen vleis vir hom nie. Wonder hoeveel kilo’s eiervrug pappa Johan vir hom op oop vure gebraai het.
Die piekniekplek word deur Solly se flukse opvolger, Organ, in ‘n voortreflike toestand gehou. Die spesiale plek is veral in so ‘n warm somer ‘n ware oase met sy uitgestrekte groen gras, enorme koeltebome en besonderse uitsigte op die rivier. Vele “spesiale okkasies” is daar gevier, hetsy met koue vonkelwyn of nog kouer bier; aan die koskant met worsrolle of hamburgers van die kole. Johan laat nie op hom wag om ‘n vuurtjie te pak nie!
Olifante, buffels en vanjaar ook buitengewoon baie kameelperde het vir ‘n bedrywige dierelewe langs die Sabie gesorg. ‘n Aanskoulike luiperdbesoek is, helaas, misgeloop.
Die nuwe parhoof, Johan Lawson, maak in die algemeen ook ‘n verskil. Die sierlike spuitfontein op die grasperk soos jy by die hek inkom, is werklik ‘n aanwins.
Om die huis is die veld maar droog. Wild was skaarserig. Die piet-my-vrou het egter geroep soos nooit tevore nie. Ook bosveldvisvangers en visarende se klokhelder stemme is gereeld gehoor. Die nagapies het hul kant gebring; het selfs aan die einde van die vakansie weer hul intrek kom neem in die neste wat Johan jare gelede hoog teen die stoep se nok vir hulle opgesit het. Nie minder nie as vier bosnagape het ‘n slag gelyk kom eet.
Bosbokbetowering.
‘n Bosbokpaartjie het een middag die Van Deventers se watergatjie ontdek. Daarmee het ander heerlikhede gekom, soos die vars, groen grassies op Tarlehoet se “grasperk” wat weens die behoefte aan ‘n bietjie afkoeling feitlik oornag ontstaan het. Op die foto’s al om die braaiplek is o.m. die watermeter wat nie juis die vakansie werk gekry het nie en die fakkels om die lapa. Ons het op die stoep vasgenael gesit en die bokplesier ten seerste geniet.
Van slang-teenwoordigheid is ons gedurig bewus gehou wanneer Tokkie ‘n nuwe paar “trousers” (Lucy se beskrywende word vir ‘n slangvel) iewers ontdek. ‘n Skerpioen het ons laat gril toe hy hom mooitjies tuis gemaak het op die bedjie in die spaarkamer waar Tokkie vir die duur van sy besoek langs Migael geslaap het. Nogal ‘n skok gewees toe sy die laken afpluk en daar sit ta.
Loopdop vir ‘n dors skilpad.
Die laaste paar dae was soos ons Sabiepark in Desember/Januarie leer ken en liefkry het – oorheersend bewolk. Sondag is Johan, Mariza en Migael huis toe net toe ‘n lawende buitjie van 5 mm begin uitsak. Oral uit die veld het skilpaaie paaie toe gestroom om uit die plassies op die harde oppervlakke hul dors te les.
Nuwe wildebesie.
Naby Tarlehoet sien ons toe in die welkome nattigheid ‘n waggelende wildebeeskalfie – duidelik pasgebore – by sy besorgde ma; ‘n deerniswekkende toneeltjie. Ons wil-wil ons plek amper vergewe vir die baie liters sweet wat vanjaar hier onder die ongekende Afrikason gestort is. (hvd)
Nov 19, 2015 | Hennie van Deventer se Blog
Elkeen het sy vreugdes, groter of kleiner. Vir klein Migael op George is die vreugde van sy negejarige lewetjie vol uitdagings en belemmernise nou om bus te ry. Sy ma , Mariza (ons skoondogter), skryf mooi oor die nuut ontdekte plesier in vandag se George Herald.
GO GEORGE LAAT ONS SEUN SE HART SING
Vra vir enige ouer van ‘n kind met spesiale behoeftes wat die uitdagende pad die moeite werd maak, en hy sal vir jou sê wanneer sy kind gelukkig is. Go George busry is die een ding wat ons seun Migael oënskynlik gelukkig maak.
Hoe weet ons dit? Outiste wys nie emosie nie, maar wanneer Migael op ‘n Go George bus ry glimlag hy van oor tot oor…
Migael is gebore met ‘n baie raar metabolise defek, Phenylketonuria (PKU), en in sy geval ook outisme. Maar dit maak nie van hom ‘n minder brawe seun nie! MIgael en sy tutor Natasha Ranna maak gereeld gebruik van die Go George busse om ander tuisskool-maats, die Garden Route Mall, Geronimo Spur en die biblioteek te besoek. Die plesier wat dit aan ons seun verskaf is merkwaardig.
Natasha rapporteer dat vriendelike busbestuurders hulle telkens verwelkom en besorg is oor Migael. Ongelukkig is hy nie gaande oor die kleiner weergawe van die busdiens, die Sprinters nie. Tot almal se vermaak moet busbestuurders, passasiers en Natasha plegtig belowe dat hulle binnekort kan oorklim op die “regte groot” busse!
Dankie Go George! Julle diens maak ‘n wesenlike verskil in ons gesin se lewens. (hvd)
