Op die treffersparades aan die begin van die 60’s was die tranetrekker “”Tell Laura I Love her” ‘n vuurwarm mededinger. Dit was nommer een in Brittanje, ‘n treffer in 14 lande en het oor sewe miljoen plate verkoop.

Ook ons studentegemeenskap van daardie era was nie ongeroer deur die uitstorting van ewige liefde van ‘n ou net voor sy dood in ’n stampmotorongeluk nie. Die mooi wysie het in ons koppe bly maal.

In Kollegetehuis aan Tukkies was die mooiste weergawe nie die van sangers Ricky Valance of Ray Peterson nie, wel ‘n klaviervariase met allerlei toegevoegde akkoorde deur ‘n Ienk (eerstejaar) op die klavier.

Kollege het op vele terreine presteer – helaas, buiten die kulturele. Ons skryf Ienk Dirk du Toit – ja, die einste latere adjunk-minister van Landbou vir die ANC – toe in vir die Lentedagkonsert, oortuig dat hy met sy “Laura” ‘n medalje of ten minste ‘n sertifikaat vir Kollege gaan verower.

Op die nippertjie trek die bokker egter kop uit op grond van “akademiese druk”. Daar sit ons toe maar weer in die hek op kultuurgebied. Vir ‘n blommerangskikking is ons darem eervol vermeld. Die titel was “’n Druppel bloed op ys”. Dit het bestaan uit ’n wit suikerpotjie met ’n rooi roosblaartjie bo-op.

Hoekom vertel ek die storie? Nie oor Dirk nie, maar oor Laura. Ook nie doerie Laura nie, maar vandag en nou se Laura: Laura Wolvaardt, kaptein van die Proteas.

Die plesier wat sy en haar span in die T20-toernooi aan hierdie oom besorg het, is so massief soos die impak van daardie trefferliedjie in 1960 rond was.

As ek op ’n versoekprogram vir LW ‘n liedjie sou kies, sou dit geen ander een wees as hierdie nie; ook nie Ricky of Ray s’n nie, maar Dirk s’n met elke ekstra akkoord.

Ek het regtig vir die netjiese kind met die flitsende kolf, manjifieke dryfhou deur die dekke en onversadigbare lopiehonger lief geraak soos ‘n pa vir ‘n kind. Ek sou haar ‘n vaderlike drukkie wou gee terwyl Dirk speel en speel.

Nadat die Proteas die Aussies gister so opgefrommel het, is ek nog liewer vir haar wat haar span met onderskeiding en voorbeeld gelei het.

Maar wat van Anneke Bosch? Vir haar sou ek so lank wou druk dat ons moeilikheid sou kry by daardie lughawe in Nieu-Seeland wat lang afskeide nou wil uitroei (njannies). Haar skitterbeurt was ‘n Heinrich Klaasen of David Miller waardig.

Meisiekind, meisiekind, daardie verslaentheid op die Aussieboulers se gesigte as jy hulle so grens toe moker, sal ek nie sommer vergeet nie.

Luister saam na Ray Peterson se “Tell Laura I love her”:

https://www.google.com/search?q=tell+laura+i+love+her&rlz=1C1ONGR_enZA996ZA996&oq=tell+laura+i+love+her&gs_lcrp=EgZjaHJvbWUyBggAEEUYOTIM