Jul 31, 2019 | Hennie van Deventer se Blog, Vars Blog
Die Honda gelaai soos nog nooit. Van links is Christopher, Thomas en Jacob Claassens. Jacob was die laaimeester.
Seker so ‘n stuk of 60/70 keer in ‘n tydperk van twee dekades het die Honda (‘n 1999-model CR-V) die 500 km tussen OR Tambolughawe en Sabiepark heen en weer kafgedraf. Johannesburg was sy basis vir die Van D’s se bosvakansies. Sy staanplek was by Klipkop Car Care (in jare her bekend as Kempton Car Care).
Die reëling met Klipkop het gewerk. Altyd. Die oomblik as ons ons bagasie in die hande het, het ek op die selfoon laat weet. “Hier’s ons”. Die antwoord was altyd dieselfde: “Reg, Ons stuur hom om”. Dan gaan wag ons buite voor die aankomssaal vir binnelandse vlugte. Enkele minute later sou jy die Honda se neus in die aankomende lughaweverkeer herken.
Daarop kon jy reken. Soos klokslag was hy daar. Betroubare diens op sy beste.
Soos elke ding ‘n einde het, eindig ook daardie era nou. Gister met ‘n effense swaarmoedigheid vir Klipkop laat weet: “CY 7755 kom nie terug nie.” Sy nuwe basis is Nelspruit.
Darem makliker vir ‘n oumens om die 100 kilometer tussen die Kruger-Mpumalanga en Sabiepark af te zirts as om vyf uur lank in kwaai verkeer al die pad via Witbank, Middelburg, “Millies” (waar meermale brandstof laat intap is) Nelspruit, Witrivier en Hazyview agter die stuurwiel te sit – al kos dit ook meer.
Tot dusver kon ons Kulula of Mango vlieg op die hoofroete tussen die Kaap en Johannesburg. Vorentoe raak dit Link op ‘n streeksroete. Nogal ‘n aardige prysverskilletjie!
Vir Klipkop kan ek met vrymoedigheid aanbeveel aan enigiemand wat sy motor in Johannsburg wil laat berg. As jy gemoedrus soek, is hier is jou antwoord.
Was ook altyd bereid om die spreekwoordelike “ekstra myl” te stap. ‘n Keer was daar ‘n krisis met ‘n skietding. Die betrokke lugdiens het ‘n absolute verbod. Klipkop is gebel en het vinnig opgedaag om te kom help. Presies hoe, gaan ek nie verklap nie. Netnou lees die Openbare Vervolger my blogs. Haar vinger is juis so op die sneller ….
‘n Keer wou Tokkie Klipkop bel. Sy druk toe die verkeerde nommer. Toe die man sy foon antwoord, vra sy: “Is dit Klipkop?” Die vreemde se spitsvondige antwoord: “Dalk – maar niemand het my nog so genoem ie!”
Die laaste koebaai-reis van OR Tambo af op 20 Junie was gedenkwaardig, soos dit by so ‘n spesiale geleentheid hoort. By ons was die drie Claassen-kleinkinders. Hul bagasie was nie wat ek as beskeie sou beskryf nie. Net Jacob se rugsak met kamerakatoeters het 28 kg geweeg. Elkeen se groot tas was ‘n meneer – so groot soos ‘n doodskis.
“Nooit sal ons daardie spul goed alles in die Honda kry nie. ” Die gedagte het die hele vlug in my kop bly maal.
Tokkie het reeds ‘n Plan B uitgwerk. Sy sou iewers op die lughawe ‘n koerier opspoor.
Maar eer aan Jacob. Hy het nooit getwyfel nie. En, waaragtig, alles is in.
Op Hazyview kon ons nog by Checkers proviand aanskaf. Nog net-net plek gevind vir Tokkie se boks wyn. Maar toe was my kar vol, glo my.
Nietemin, wat ‘n klimaks vir die Klipkop-era.
(Naskrif: Die Honda staan op 235 00 km. Behoort nog lank in diens te wees.)
Mar 1, 2017 | Hennie van Deventer se Blog, Vars Blog
‘n Klassieke geval van die derde probeerslag gelukkig; tegelyk ‘n neerdrukkende ervaring van die abortiewe eerste twee kere se groot gesukkel. Ter sprake is die geskiedenis van my lisensieskyfie vir my bosmotor, die 1999-Honda CR-V, wat uit sentiment steeds die registrasienommer CY 7755 dra.
Kom ons begin by die gelukkige einde – toe die vriendelike dame agter die glasafskorting in Atlantis die nuwe skyfie met ‘n breë glimlag orent hou. Vasbyt is uiteindelik bekroon. Eureka!
Dit was op Maandag 27 Januarie, ‘n volle twee en ‘n half maande nadat ‘n tjek van R543,00 op 16 Desember 2016 hoopvol aan die Stad Kaapstad se Voertuig-afdeling gepos is. Waar daardie tjek ‘n laaste rusplek gevind het, weet niemand. Al wat ek weet is dat dit die Stad Kaapstad nie bereik het nie of in ‘n snippermandjie beland het.
Nietemin, toe dit begin Februarie word sonder boe of ba uit daardie oord begin ek ongemaklik raak. ‘n Oproep na 086 010 3089 bevestig my vrese: die tjek is spoorloos.
Omdat CY 7755 van 8 Maart in Gauteng, Noordwes en Mpumalanga gaan rondry – waar die metro-valke ‘n reputasie vir buitengewone onverbiddelikheid het – kies ek die “vinnige” aanlyn-opsie. Op 10 Februarie word ontvangs van die betaling per e-pos erken. Als mooi op spoor.
Die voortgeskrewe tydperk van agt dae verloop – niks. Nege dae verloop – niks. Na 10 dae skakel ek weer 086 010 3089. Hou bitter lank aan. ‘n Meisie deel die slegte nuus mee: my geld is daar maar die lisensie is nog nie uitgereik nie. Het ek al die e-pos ontvang wat die fica-dokumente aanvra?
My moed sak in my skoene. Nog geen e-pos in dier voege ontvang nie, moet ek rapporteer. Ek verduidelik my penarie met die besoek aan Gauteng wat steeds nader kruip en my ongeneentheid vir die las van ‘n boetekaartjie op my voorruit om elke hoek en draai. Sy belowe om met ‘n opsigter te praat.
Toe ek die sesde keer skakel, lig ‘n hulpvaardige jong man my in: die agterstand met die verwerking van aanlynaansoeke is geweldig. Hulle trek nog by Januarie. Al wat hy kan adviseer: gaan staan maar in die tou by ‘n lisensiekantoor.
Wag nog twee dae – dalk beskaam die hoop tog nie – maar elke 24 uur tik ‘n dag op die kalender verby. Besluit op Maandag 20 Februarie: doen wat jy moet doen. Milnerton is berug vir lang toue. Maar wat anders?
Nog ‘n ontnugtering: die plek is oorstroom, nie deur mense nie maar deur water. ‘n Waterpyp het gebars. Kantoor is onbepaald gesluit. Ek doen elke dag navraag: Dinsdag, Woensdag. Donderdag, Vrydag. Selle storie.
Op Maandag 27 Februarie bel ek taamlik desperaat. Nee, Milnerton is nog toe. Hulle werk daaraan. Watter alternatiewe doen hy aan die hand? Somerset-Wes, kom dit ná ‘n rukkie se oorweging.
Somerset-Wes, grote Griet! Dis 100 kilometer van hier. Twee uur se ry in kwaai verkeer. Kry ‘n kaart, sis ek deur dun lippe.
Hy kry die kaart. Brackenfell, waag hy hoopvol. Nee. Bellville? Nee. Durbanville? Nee. Al wat dan oorbly, is Atlantis. Ek hoor die man se geduld is so op soos myne.
Om 11:45 stap ek by die geboutjie in Atlantis in met my lang storie en dik spul dokumente. Die ontvangs is vriendelik en die diens flink. Gaan nie se hoe lank dit gevat het nie, want netnou word Atlantis deur Kapenaars van oral en elke windrigting oorval. Sal darem verklap: was betyds by die huis vir middagete.
Verstaan julle nou dat ek daardie skyfie gesoen het met die drif van ‘n skoolseun wat pas die plesier van daardie romantiese aktiwiteit ontdek het?!
My briefie oor my Sabiepark-Honda in vanoggend se Motors-bylae in Die Burger word hier herhaal. Sou darem uiters dislojaal gewees het aan die Honda as sy trotse baas nie sy stem laat hoor het nie.