“Swart das in Sabiepark”

Middag uit Sabiepark

Net toe die die hardekool-kampvuur sy eerste vonkies skiet en die gaste skemeraand opdaag vir ‘n volmaan-kuier slenter sesstuks sebras geluidloos uit die bosse, buig hul rûe en begin rustig water uit ons watergatjie opslurp. Die volgende oomblik verskyn die voorhoede van ‘n regiment nagapies en verrys die ronde volmaan tussen die donker skaduwees van die bosveldbome in die ooste.

As hierdie beskrywing oordrewe woordryk klink, is ek jammer, maar soos ‘n goeie joernalis rapporteer ek net die die reine waarheid. Presies net só het ons ete hier Vrydagaand by Tarlehoet saam met Philip en Nancé van Rensburg van Kaapstad en Jaap en Marlene Duvenage van Pretoria begin. ‘n Choreograaf, hoe verbeeldingryk ook al, sou moeilik op die stemmingsvolle toneel kon verbeter.

Volmaan kom wel net een keer elke maand, maar met sulke spesiale bos-effekte gaan feitlik elke aandkuier in Sabiepark gepaard. Die natuur bring gereeld sy kant. Net 24 uur later het koedoes hulle byvoorbeeld ook vir ‘n werfkabaret by Tarlehoet aangemeld. Toe was ek en Tokkie ongelukkig die enigste toeskouers.

By Gustav en Frances Hoexter van Bloemfontein was koedoes twee aande tevore eweneens die eerste nommer op die program van ‘n genotvolle “nunc-pro-tunc”-ete, soos dit deur Gustav gedoop is (ek verduidelik later). Boonop is die “nunc pro tunc” se verrigtinge afgesluit met ‘n besoek aan die voortreflike gashere se slaapkamer om o.m. “Toon se beddens” te bewonder. Daardie katels is van duursame donker hout met sierlike inlegsels. (Daar is ook ‘n “Toon-laaikas” en ‘n “Toon-drankkabinet”.) Moeilik om so ‘n toegif te ewenaar of oortref, selfs in Sabiepark.

Maar eers die “nunc pro tunc”. Mense wat iets weet van Latyn, sal die betekenis dadelik snap. Die uwe het op 3 Januarie in die verre Kaap sy 70-ste gevier (“tunc”). Dié viering by die Hoexter-boswoning tot sy eer was die aand van 12 Julie (“nunc”). En die “Toon-beddens”? Dit het werklik in Windhoek aan oud-regter (en ook oud-joernalis) Toon van den Heever behoort. Toe Gustav se pa regter Toon in die destydse Suidwes opvolg, het daardie meubels in familiebesit gekom.

Waarmee dié fyn onthalers die verjaardagkêrel daardie heuglike aand nie alles bederf het nie! Ontwerperskampvuur, roosters vol sissende braaivleis (sterk aanbeveel: Bloemfonteinse Van Vuuren-wors met ‘n tikkie ekstra spek!), Duitse aartappelgereg, ere-posisie aan die keurige tafel, reuse-kandelare met wit kerse, Normandiese witblitsie vir die palet … behoorlik vyfster.

Oor humor in die hof spreek ek altyd ‘n woord in groot beskeidenheid, en met bewondering. Slim regslui se memoires het mos ‘n spesiale kinkel. Gustav Hoexter is in die opsig ‘n meester. Uit sy vrugbare 87-geheue (Al Debbo was ‘n klasmaat) rakel hy meesleurende anekdotes. Hy kwoteer groot geeste soos Shakespeare, Dickens met relevansie en styl. Sy kwinkslae is onuitputlik. Met só ‘n onderhoudende tafelheer met sy vlymskerpe regsbrein vlieg die uurtjies om, en lag jy baie.

Iemand moet sy stories opteken, word vir woord, want slegs presiese weergawes laat reg daaraan geskied. Volgende keer kom ek met papier en ‘n potlood kuier!

Ek is die aand huis toe met ‘n bottel Bell’s (gee daai man ‘n Bell’s!) met ‘n stukkie Duitse waarheid op die draksak: “Alt werden steht in Gottes Gunst, jung bleiben, das ist Lebenskunst!”

In my sak was ook die woorde van ‘n raak heildronk op die kuktrekker: “Here’s to the corckscrew! The key to unlock the storehouse of wit! The treasury of laughter! The frontdoor of fellowship! And the gate of pleasant folly!”

By die Hoexters het ek ‘n foto van ‘n luiperd gelaat wat ek verlede jaar in Sabiepark geneem het en waarvan hy baie hou. Daarby was die rympie: “Om ‘nunc pro tunc’ te vier/‘n klein soewenier/van Sabieparkse diere-swier/Só is jul vriendskap /‘n hartsplesier!” (HvD)

Deel dit: