Oct 31, 2016 | Vars Blog
Bo: Ek en ds. Willem van Niekerk klink ‘n glasie. Onder links: Ek en ds. Ockie Raubenheimer op Melkbos. Onder regs: Ek en ds. Henno Cronje voor hul huis in Wimbledon.
Min tokkelokke het in my geliefde Kollegetehuis onderdak gevind in die laat jare 50, begin 60’s. Kan hulle op die een hand se vingers tel. Tokkelok se kind moes jy in Sonop gaan soek. Altyd ‘n volop spesie daar gewees.
Ek dink vandag aan twee tydgenootlike Sonop-tokkelokke n.a.v. my artikel oor ds. Ockie Raubenheimer in Sondag se Rapport-Weekliks. Die twee manne is Maans Steyn en Willem van Niekerk, ongelukkig albei oorlede. Albei was, soos ds. Ockie, kapelaan in Parys.
Maans was in die Franse hoofstad van 1978 tot 1980, net drie jaar na ds. Ockie. Willem het Maans in 1981 opgevolg. Sy termyn was tot 1984.
Maans was ‘n sterke derduiwel. Het vir Tukkies en Noord-Transvaal stut gespeel saam met mede-Tukkie Ben Alberts. Met hom in ‘n moles beland nadat die studentekoerant Perdeby sy naam en besonderhede laat verlore raak het voor die studenteraadsverkiesing van 1961. Die afwesigheid het in die spesiale verkiesingsuitgawe soos ‘n seer vinger uitgestaan. Al die ander kandidate s’n was wel in. Ook myne – en ek was, vir my sonde, Perdeby se redakteur!
‘n Groot geskarrel het gevolg. Van die ontstelde Sonoppers het ‘n Kollege-komplot geruik om hul man uit die SR te hou. Maans self was rustig en vol begrip oor die ligte mistykie van ‘n aard wat in die harwar van koerant uitgee – ja, selfs ook ‘n studentekoerant – helaas nie seldsaam is nie. Hy was dankbaar vir die spesiale pogings om die fout reg te stel.
Nog ek nog Maans het dit by die stembus gemaak. ‘n Goeie wedersydse gesindheid het egter uit die hele spulletjie tot stand gekom. Dit was ‘n skok toe ek verneem dat hy relatief jonk die slagoffer van breinkanker was.
Ek en Willem was in 1962 huisvoorsitters, ek van Kollege, hy van Sonop. Hy was ook, soos ek die jaar voor hom, Perdebyredakteur. Ons was albei rugby-entoesiaste van die eerste water. Van Deventer en Van Niekerk was van die weinige Tukkies wat weekdae selfs agter Tukkies se tweede span aangery het. Albei van ons was ietwat luidrugtig en vrypostig met ons kommentare. Een middag op die Polisieveld moes dieners ons tussen moerige kollegas deur na veiligheid begelei.
Skat ons had albei die reputasie van “grootbek” wees. Dalk was daardie eienskap die band wat ons oor die jare bly bind het. Ons het wel nie altyd kontak gehad nie, maar altyd ten minste binne hoorafstand van mekaar gebly. Nadat hy uit die bediening is, het hy as gids by die Voortrekkermonument gaan werk. Goeie gids gewees, verstaan ek.
Ons het Facebook-vriende geword. In daardie dae het hy en Mariki vir my en Tokkie op Melkbos kom kuier. Willem was altyd ‘n opgeruimde kêrel, spitsvondig en lief vir ‘n grappie. Dit was ‘n heuglike middagete waar die koue wit wyn nie onaangeraak bly staan het nie. ‘n Hartaanval het Willem ‘n jaar of drie skielik te vroeg weggeneem.
Nog ‘n Sonopper maar van ‘n vroeëre era, Henno Cronje, het later , van 1987 af, dieselfde pos as ds. Ockie, Maans en Willem beklee. Sy hoofkwartier was egter Londen, nie meer Parys nie. Het ‘n hele paar keer by hom in Suid-Afrikahuis op Trafalgarplein asook by hom en die sjarmante Charmara by hul mooi dubbelveriepinghuis in Wimbledon gaan inloer.
Henno was altyd ‘n skelm roker. Een aand het ons ‘n worsie gebraai. “Het jy sigarette?” wou hy weet. Ek het egter pas vir die soveelste keer opgehou. Toe tower Henno ‘n pakkie sigarette uit ‘n kas. Ek het enetjie geneem, toe nog enetjie en so aan. Ai tog.
Een besoek aan Henno staan in my herinneringe uit. Dit was aan die vooraand van ‘n konferensie oor Suid-Afrika by Wiston House in Essex. Groot geeste soos die Amerikaanse onderminister van buitelandse sake Chester Crocker was teenwoordig. Onder andere ook ‘n hoë Rus met die naam Yuri Yukalov.
In die koerante kom toe ‘n berig oor die ontmoeting by Wiston House tussen prof. Peter de Lange, wat voorsitter van die Afrikaner-Broederbond was en die heer Yukalov uit Moskou. In AB-geledere het dit gou bekend geraak dat Van Deventer ook daar was. Ek was toe, benewens redakteur van Die Volksblad, ook lid van die uitvoerende raad van die AB.
Plek-plek was in onse organisasie groot ongelukkigheid oor die UR-lede wat “agteraf” met Russe praatjies maak oor – soos hulle dit gestel het – Suid-Afrika se toekoms – en dit onder die wakende oog van die liberale Chester Crocker, maaindjoe.
Drie kommentare:
i. Die jaar 1989 lyk skielik so ver-ver terug in die verlede.
ii. Self verbaas oor al die kapelane met wie my paaie gekruis het.
iii. En die Sonoppers was toe regtig nie sulke slegte ouens soos die algemene geloof in Kollege doerie tyd was nie.
Oct 30, 2016 | Hennie van Deventer se Blog, Vars Blog
Artikel oor ds. Ockie in vanoggend se Rapport-Weekliks.
Soos die apostel Paulus gereis en geskryf het, het ds. Ockie Raubenheimer in die vreemde gereis en gepreek.. Sy eie en sy 47 nasate se voetspore lê in ‘n verstommende 272 lande. Die patriarg se bydrae is verreweg die grootste.
Die wellewende veteraan-leraar, nou ‘n rype 92, se baanbreker-loopbaan strek, in sy eie woorde, “letterlik van die sone van die middernagson in die noordelike halfrond tot waar die son agter Marion-eiland in die suidelike halfrond ondergaan.”
By die Suid-Afrikaanse weerstasie op Marioneiland is reeds in 1955 as’t ware die eerste sooi vir sy buitelandse bediening gespit. Van 1971 was hy vier jaar lank weermagkapelaan in Parys. Een Sondag per maand het hy oor die kanaal Londen toe gezirts vir ‘n diens. Dit was die voorloper tot die dinamiese Londense gemeente wat in ‘n stadium 8 000 tot 9 000 lidmate sterk was.
Uit Parys het hy Suid-Afrikaners in 17 lande van Europa, asook vyf lande in Suid-Amerika, in Noord-Amerika, Kanada, die Midde-Ooste en Japan bearbei.
By sy aanstelling het hy mnr. P.W. Botha, destydse minister van verdediging, ietwat oorbluf gevra:” “Wat verwag u van my?” Botha het geantwoord: “Jy is ‘n predikant. Gaan doen die werk van ‘n predikant onder heiden, Jood en Mohammedaan.” Ds. Ockie was ‘n pligsgetroue burger. Hy het sy opdrag met entoesiasme en toewyding gepak.
By alle Suid-Afrikaanse buitelandse missies het ds. Ockie gou ‘n bekende en geliefde figuur geword. Afrikaans of Engels het geen verskil gemaak nie. Elkeen wat wou, kon met vrymoedigheid aanklop. Dan was hy vinnig Finland toe vir ‘n buitengewone doop; dan was hy voorsanger by ‘n vreemde diens in die suide van Argentinië; dan weer was hy by die Suid-Afrikaanse skooltjie in Toulon met die indiensstelling van Suid-Afrika se eerste drie duikbote. Sy herinneringe kan ‘n lywige boek vul.
Vroeër is sy vrou Veda, wat hom nege jaar gelede ná ‘n huwelik van 57 jaar ontval het en hul sewe kinders in hul Volkswagen-Kombi saam op vele toere in Afrika. Die Kombi is die “Rooi Posbus” gedoop weens die negestuks wat so styf ingeprop moes sit. Snags het hulle, elk in sy eie slaapsak, soos tipiese posstukke in drie lae moes slaap.
‘n Rak onder die dak het bedags as pakplek vir beddegoed en oortollige klere gedien en snags as krip vir die jongste. Hul Erka-sleepwaentjie was onmisbaar as spens en kombuis.
Kamp opslaan was nie vir hom vreemd nie. Afrika is ook platgery op verskeie vrugbare sendingtoere met studente – tot selfs in Ethiopie en die grense van die Soedan.
Die syfer 272 word nie uit die lug gegryp nie. Met sy 90ste verjaardag op 13 April 2014 het die Raubenheimers feesgevier by Hemel en Aarde, Hermanus – nogal ‘n toepaslike naam, meen hy. Van sy 47 nasate was 42 teenwoordig. By die fees het die gedagte ontstaan: Kom ons stip in boekvorm aan waar ons klomp oral gewerk en vakansie gehou het. Hulle begin toe tel en tel. Somtotaal: 272.
Een van sy eerste doopdienste was in Helsinki. Finland. Die dopeling was ‘n spraaksame meisietjie van drie. Toe sy verveeld raak, het sy – moontlik uit nood – die kamer onder luide protes verlaat. Die ma, ‘n boorling van Malmesbury wat tikster by die missie was, is agterna. Al wat van die gemeente oorgebly het, was die pa en ‘n getuie.
Tot almal se blydskap het die dopeling teruggekeer. Gelukkig vir hom, ‘n groentjie in die pos, was Helsinki buite bereik van die Suid-Afrikaanse media. Hy stel hom die reaksie voor op ‘n opskrif soos: “Helfte van kerkgangers stap uit diens van nuwe kapelaan”, laat val ds. Ockie ondeund.
Hy kan dalk ook ‘n nogal ongereformeerde optrede ten laste gelê word, meen die leraar. ‘n Diens in die suide van Argentinie kon hom dalkies selfs onder kerklike tug laat beland het. Ná die diens is van die ambassadeur afskeid geneem. “Sing asseblief vir ons van ons ou bekende Afrikaanse volksliedere,” kom die versoek toe tot die besoekende leraar. Maar skaars het hy weggeval, of die kitaar en konsertina kom uit – en daar dans die klomp vir ‘n vale. Moontlike koerantopskrif: “Kapelaan voorsanger op dansvloer”!
Ds. Ockie se lang-lang pad het uiters nederig begin. Hy was een van vier kinders uit ‘n arm huis. Sy pa het ná ‘n vyfjaar-lange droogte in Calvinia se Karoo uitgeboer. In 1927 het die gesin na Randfontein getrek om vir ‘n Jood op ‘n groenteplaas vir dertien pond per maand te boer.
Ná drie maande in die Engelse “beskawing” van die Rand kon klein Ockie darem al ‘n paar Engelse woorde bemeester. Toe die seun van die Karoo die eerste keer met reën kennis maak, wou hy by sy ma weet: “Waar maak hulle hierdie ‘tap’ oop?”
In die nuwe omgewing het dit nie ook nie alte maklik gegaan nie. Elke liewe dag, ses jaar lank, moes hy vyf myl heen en weer na die Engelse Laerskool op Randfontein pendel, eers te perd en later op ‘n fiets met ‘n jonger sustertjie agterop. Die Afrikaanse Laerskool was nog twee myl verder, boonop anderkant die hooflyntreinspoor sonder ‘n oorbrug.
Met die droogte in Calvinia, die verhuising na Randfontein en die skoolgaan in ‘n Engelse skool moes hy leer om, soos die Engelse dit verwoord: “Each man holds his own.” So het die Here, volgens hom, begin vorm gee aan Sy plan met hom. Op universiteit, eers Potchefstroom toe Stellenbosch, en later as predikant in die Wes-Kaap en Transvaal is daardie plan reg getimmer en -skaaf.
Alles was voorbereiding en toerusting vir sy uiteindelike roeping, meen ds. Ockie – nie as ‘n skaapboer tussen die Karoobossies nie, maar ‘n skaapwagter van Sy taamlik verspreide en diverse kudde anderkant die waters.
Terug in Suid-Afrika, was hy weer in die bediening op Stellenbosch voordat hy in die Strand en later in Parklands – ‘n hanetree van Melkbos – tot ruste gekom het. So het hy op Melkbos begin kerk toe kom – elke Sondagoggend fier en regop op sy pos in die gangetjie by die hoofdeur.
In Maart 2012 sou hy ons Melkbosse gryskoppe by ons kerkvereniging Silwerkrag toespreek oor “Suid-Afrikaanse getuienis in die buiteland”. Die oggend daag hy toe op met ‘n kierie. Dit het ek nog nie voorheen raakgesien nie. Die voorsitster, Elna Smit, werp egter lig.
Sy kondig aan dat sy hom nie aan die woord gaan stel nie – hy voel “‘n bietjie olik”. Dit blyk die man, bejaard soos hy is, het uit sy hospitaalbed opgestaan, sy dokter se besware vriendelik maar ferm van die hand gewys, hom – soos altyd – spiekeries uitgevat en siek-siek sy afspraak kom nakom.
Met sy kenmerkende glimlag stap die kloeke ds. Ockie daarop self waardig na die kateder, betuig sy spyt dat hy nie die toespraak kan lewer nie, groet vriendelik en keer terug hospitaal toe waar hy vir ‘n vry-ernstige bloedprobleem behandel word. So lyk gedrewenheid.
Die Sondag daarop het ds. Ockie die gemeente verras deur, stralend, soos altyd, die erediens by te woon – terwyl sy naam nog lewensgroot as hospitaalpasiënt in die Nuusbrief staan! Hy was fluks aan’t herstel ná die groot terugslag.
Maar die jare eis hul tol. Daar was weer ‘n terugslag, en nog een, en nog een. Onlangs was hy geruime tyd in die hospitaal. Toe ek hom bel en die wens uitspreek om hom binnekort weer in die kerk te sien, antwoord hy lakoniek: “Nee, ou Hennie. My rondlopery is nou verby. My karretjie behoort nou aan my kleinkinders.”
‘n Lang, lang seisoen van ver paaie loop het tot ‘n einde gekom. Al wat oorbly, is Jan Tuisbly se karretjie – darem ene met ‘n groot kattebak, kant en wal gelaai van die mooiste herinneringe
Oct 26, 2016 | Vars Blog
Op Melkbos woon ‘n skugter poe-eet
Wat ewe beskeie net HvD heet.
Vandag sit ek my verslete versiemaker-keps op. Wat my tot digterlikheid noop, is gister se mediese prosedure van kamera sluk (van bo) en kamera ontvang (van onder.) Veral laasgenoemde gaan sit nie in ‘n man se broek nie.
Almal wat al deur ‘n kolonoskopie is, sal weet van Picoprep:
Dis ‘n turbo-purgasie
Van ‘n erge stoffasie;
Dit word ‘n lelike ding
As jy jou nie has-ie.
Na aanleiding van ‘n vriend wat wens jy kon liewer net ‘n knoppie druk en siedaar, die resultaat:
Deur elke denkbare kanaal
Van nasaal tot urinaal,
Al is dit ook hoe skeef en krom
‘n Dokter sal wel in kan kom.
(Parodie op ‘n ou HvD-versie)
:
Oct 23, 2016 | Vars Blog
Niemand wat ek ken, sal so vootvarend wees om ‘n mens oor jou keuse van huweliksmaat en jou getrouheid aan hom/haar aan te vat nie. Ek en Tokkie is fluks op pad na ons goue bruilof. Niemand het dit nog gewaag om iets daarvan te bevraagteken nie.
Oor ander “liefdes” word ek egter gereeld geroskam. Soos oor my bloed wat blou is.
Kom nou, sal my Kaapse vriende my aanspreek, jy’s darem al 20 jaar hier; regtig nou tyd om vir jou “eie span” te skree. Eie span! Vrystaatse vriende is op hul beurt verontwaardig dat ek na twee gelukkige skofte van 12 jaar elk in Bloemfontein nie die Cheetahs uit en uit steun nie.
Ek gebruik die woorde “uit en uit”, want meesal steun ek die Vrystaat wel. Eintlik amper altyd – veral teen raai wie. Dis net as die Cheetahs en die Bulle mekaar pak dat dinge lol.
Ná Saterdag se wedtryd het ek op FB die volgende inskrywing gemaak: “Lekker as jou twee gunstelingspanne mekaar in die Curriebeker-eindstryd pak. Ek is bly die Cheetahs het gewen. Ek is jammer die Bulle het verloor. As die telling andersom was, sou my bly en jammer ook andersom gewees het.”
Klink dalk ietwat draad-sitterig. Laat ek dus hier eerliker wees: Ek is inderdaad bly oor die Cheetahs. Maar ek is VREK jammer dat die Bulle verloor het (boonop so sleg verloor het).
Die band met die blou span kom nie van gister af nie. Is al in die jare 1958 tot 1962 op Loftus gesmee. Amper 60 jaar gelede. Ons kringetjie vriende, almal Kollegemanne, was maar gewoonlik Saterdae daar as ons nie self elders gespeel het nie. Altyd probeer om te gaan kyk as Tukkies speel. Veral teen die Bobbies. Epiese stryde.
Waneer Noord-Transvaal op die veld draf, was dit groot sake. Ons kele is hees geskree.
Legendes soos die snorman Louis Schmidt, Frik du Preez, Mof Myburgh en Piet Uys was die helde in blou wat Loftus daardie jare gaande gehad het soos Hannes Brewis en Tom van Vollenhoven voor hulle. Vir ‘n rugbymens is dit name wat jy ná al die jare steeds met die grootste respekte bejeën.
Eie studentemaats soos die Kollegemanne Nic Bojé, Proppie Goosen en Andries Pretorius het die Noord-Transvaalse trui met die Barberton-madeliefie op die bors oor die kop getrek. Nog ‘n stewige band tussen jou en die span.
Nou wel nooit op Loftus nie, maar op L.C. de Villiers, Oostelikes se veld, die Bobbies se veld, Danville en so het die uwe boonop sy eie rugbytande in Pretoria geslyp. Vleuel vir Kollege gespeel in die derde liga. Was ‘n skraal, liggewig-mannetjie en skrikkerig om te tekkel. Maar nogal vinnig gewees as ek afsit hoekvlag toe!
Die Jakarandastad was as’t ware my rugby-universiteit soos Tukkies my akademiese universiteit was. Ewe lief vir Loftus. L.C. de Villiers en die ander velde gewees as vir die indrukwekkende kampus. Is nou nog aan Tukkies rotsvas lojaal, Engels en al. Verstom my werklik dat iemand kan verwag ek moet aan Bulle-rugby minder lojaal wees.
Ja, lojaal bly – dis nou maar eenmaal my storie. Ek is lojaal aan my vrou en my vriende: lojaal aan my skool, Volkies op Potchefstroom: aan Kollege-tehuis en Tukkies: aan die NG Kerk: aan Die Volksblad en Beeld, my twee koerante waar ek in die redaksie was: aan Absa, my bank (wat uit Volkskas gebore is). Ek was ook lojaal aan die Nasionale Party totdat hy opgehou het om te bestaan. Ek het lojaal geword aan Melkbos en aan Sabiepark. Ek is selfs lojaal aan die A.A. – darem die ander een as Alkoholiste-Anoniem!
Deur dik en dun skop ek vas waar my ankers is. Hoekom, vra ek met trane in my ligblou oë, sal ek dan nie deur dik en dun lojaal bly aan die Ligbloues nie – die span wat ek in my vormingsjare so hart en siel as my eie aangegryp het? Sal mos verraad wees om nou mantel te swaai, of hoe?
Oct 22, 2016 | Vars Blog
Na die “swart Woensdag” wat 6 September 1989 vir die Vrystaatse NP was – die KP het in die algemene verkiesing ses van die provinsie se 14 setels ingepalm – het iemand met galgehumor verklaar sy parlementere koukus sou voortaan gerieflik in ‘n telefoonhokkie kon vergader.
Die telefoonhokkie-beeld kom by my op as ek aan die ou Naspers terugdink. Toe ek 25 jaar gelede, in April 1992, by my ruim kantoor in die Heerengracht met die uitsig op Tafelberg instap, was die topbestuur net vyf man sterk: Ton Vosloo, besturende direkteur, Hennie Conradie, uitvoerende hoof: finansies, Danie Krynauw, uitvoerende hoof: tydskrifte, Piet Botma, uitvoerende hoof: boekhandel en die uwe, uitvoerende hoof: koerante.
Aan die einde 1997 is ek weg. In daardie stadium sou die senior bestuur dalk al tot ‘n Wendyhuisie moes opgradeer. Twee uitvoerende hoofde het bygekom: een vir vir inligtingsdiens en tegnologie en een vir personeel, asook enkele senior hoofbestuurders wat die getal tot tien opgeskuif het.
Die foto hierbo is in 1996 geneem is. Die senior hoofbestuur, almal netjies gepak en gedas, is agter van links Andrew Marais, senior hoofbestuurder: openbare betrekkinge, hvd, Helgard Raubenheimer, uitvoerende hoof: boekhandel en Salie de Swardt, uitvoerende hoof: tydskrifte. Voor sit: Philip Meyer, uitvoerende hoof; inligtingsdiens en tegnologie, Robert Crowther, sekretaris, Eric Wiese, uitvoerende hoof: finansies, Conrad Sidego, senior hoofbestuurder: korporatiewe sake, en George Coetzee, uitvoerende hoof: personeel.
Waarom Ton Vosloo, ons baas, nie op die foto is nie, kan ek om die dood nie onthou nie.
Die teenwoordigheid van Philip Meyer en die portefeulje wat hy beklee het, is ‘n aanduiding in watter rigting die wind begin waai het. Op die 18de verdieping het ons toenemend oor die internet en tegnologie gesels en gedebatteer. Ook lekker vasgesit. Onder die skeptici was ek nie die swygsaamste nie. Ek wou weet: Hoe de josie gaan ons geld maak op die internet?
Toe kom Koos Bekker in 1997 op die toneel – so plus-minus gelyktydig met my aftrede. Die fokus het nogal vinnig verskuif. Onder ons ou garde is kopskuddend gespot dat die ou Pers-leuse van “Het daghet overal” sal moet verander: “Digitaal is overal”.
“The old grey mare, she ain’t what she used to be,” het wyle Alf Ries, goeie vriend en kollega, telkens verklaar by die aanhoor van nuus oor nuwe kulture en maniere van dink en doen by ons maatskappy. Ek en hy was dit daaroor meermale roerend eens.
Moet oor my skeptisime oor die voordele van digitalisering darem tot my verdediging byvoeg dat al die uiters gevorderde tegnologie vir my eie portefeuletjie, die gedrukte koerante, inderdaad weinig seën ingehou het. Die arme koerante voer ‘n gedugte stryd om oorlewing teen die digitale aanslag uit alle oorde. En Netwerk24 – jou koerant op die skerm met ‘n klik op die sleutelbord van jou rekenaar – maak tot dusver allermins geld. Dit net terloops. Ek wil vandag lof toeswaai, nie rusie maak nie.
Vir die res van die firma se omvattende bedrywighede stroom die geld egter in. Die markkapitalisasie is meer as R1000 miljard en die aandeelprys het net die afgelope vyf jaar met 504% gegroei het (jongste prys: R2 360) Dit lyk of die huidige Heerengracht-geslag as ‘t ware ‘n geheime formule ontwikkel het om geld te druk – altyd lonender as die druk van ‘n koerant, tydskrif of boek!
Aanleiding tot my mymering is die jongste Finweek. Op die omslag (hierby) is ‘n foto van Bob van Dijk, die Nederlander wat nou in die warm stoel van die besturende direkteur sit (natuurlik dasloos!). Die lokwoorde by die foto is: Bob van Dijk oor die toekoms van Naspers.
Ek het gretig na bl. 26 geblaai. Die opskrif van die artikel is: Naspers – Reus sonder grense. Hoe verder ek gelees het, des te meer gefassineerd het ek geword. Dat die Pers in intrinsieke waarde ‘n geheel ander Pers is as wat ek in 1997 gegroet het. – ‘n internasionale sakereus, wyd gereken, op elke terrein op die voorpunt, skitterend suksesvol – het ek darem geweet. Almal weet dit.
Maar die asemrowende omvang soos Finweek dit hier kompakteer – dis eenvoudig oorweldigend.
Van San Francisco tot Indië, oor China en Rusland heen, haas op elke kontinent is deesdae ‘n Naspers-voetspoor te vind. Ook nie sommer so ‘n ou voetspoortjie nie. Die nuwe Pers loop in groot stewels wat oral diep trappe trap, ja-nee. Die syfers ter sprake dans eintlik voor ‘n nie-syferman se oë.
Dan wonder ek nogal hoe die senior bestuur van 2016 lyk: hoeveel in getal en hoeveel wat van Afrikaans g’n snars sal verstaan nie. As hulle deesdae in ‘n Wendyhuis moet vergader, sal dit in die idioom van my kollega Herman le Roux, ongetwyfeld ‘n moerse Wendyhuis moet wees!
Ek gaan nie prober om Finweek se artikel op te som nie. Gaan lees self. Wat ek graag wil doen, is om my hoed hoog te lig. Al daardie geweldige internasionale deurbrake, astronomiese omsette, reuse-winste en die vuurpylaangedrewe aandeelprys het nie uit die lug geval nie. Entrepreneurskap, waagmoed, inisiatief en visie is duidelik lewendig en gesond in die Heerengracht en oral elders waar die Pers ‘n teenwoordigheid het.
Laat ek maar erken: Die ou man is vandag so ‘n bietjie verleë oor al sy eie vooroordele en vrese (wat tot allerlei verkeerde besluite gelei het); en net vol van die hoogste bewondering vir leiers soos Ton Vosloo, Koos Bekker, Bob van Dijk en ander briljantes wat so globaal; kan dink en doen.
Laat ons ‘n glasie klink op die nuwe swaargewig-Naspers en sy swaargewig-leiers. Maar maak dit regte sjampanje, nie net vonkelwyn nie.
